πολυδοντικός

-ή, -ό, Ν

χημ. χαρακτηρισμός κάθε υποκαταστάτη συμπλόκων που είναι σε θέση να δεσμεύσει δύο ή περισσότερες θέσεις μοριακής σύνταξης τού κεντρικού ατόμου.

[ΕΤΥΜΟΛ. Νόθο αντιδάνειο συνθ., πρβλ. αγγλ. polydentate < poly- (< πολυ-*) + -dentate (< λατ. dens, -ntis «δόντι»)].